سایه عمر

سایه عمر

بیا گُلِم که دِ دامونِ روزگاربَمونی

تو سی مه عطر امیدی

تو سی مه گرمی جونی

تو سی مه شوری و مهری

تو سی مه عشقی و شعری

تو سی مه سایه عمری

همیشَه وِرد زِوونی

چی آهو هه وه طرازی

چی شُعله سرکَش و نازی

وِ شرم وختی میشینی، چی بیدِ مجنونی

مه پر هوس تر دِ ئی آسمونِ عشقِ تو نِئیمَه

گِری چی اُر باهاری، گِری هَنی زِمِسّونی

بیا که بزم دِلِم بی چراغ عشق تو کورَه

نسیم با که بیایی غُوار غَم بَنِشونی

خدا وِ تو هَمَ چی ده ، وِ مه هناسه سردی

«صفا» هوای تو داره اگر چه بار گرونَ